Bawi cię polska rzeczywistość? Dostrzegasz jej absurdy? Martwi cię, a jednocześnie śmieszy to, co dzieje się z rodzimą służbą zdrowia? Cóż, „Na sygnale” wydaję się grą stworzoną właśnie dla ciebie... Ale czy na pewno?


Cel uświęca środki, więc po trupach do celu...
Celem gry jest zdobycie jak najlepszych statystyk w NFZ-ecie, czyli w praktyce dotarcie do sześciu pacjentów, wpakowanie ich do karetki i dowiezienie do bazy, czyli własnej przychodni. Kto tego dokona jako pierwszy, wygrywa. Gracze – ordynatorowie muszą zaplanować, a potem skutecznie przeprowadzić akcje „ratunkową”, jednocześnie sabotując wysiłki konkurencji. Mają do dyspozycji żetony punktów akcji oraz karty pozwalające im „podrasować” nieco możliwości własnej karetki, lub dające wpływ na pozostałych graczy.

Zasady rozgrywki opisuje 15- stronicowa książeczka. Niestety - niezbyt dokładnie. Choć reguły są bardzo proste, wręcz intuicyjne, dobrze napisana instrukcja nie powinna dawać graczom powodów do wątpliwości. Szczególnie, jeśli chodzi o kwestie kluczową dla rozgrywki, czyli punkty akcji. Bo cóż się z nimi dzieje, gdy gracze po przejściu fazy planowania, pogotowia i miasta, zaczynają nową turę ponownie w fazie planowania? Niezależnie od dotychczasowego przebiegu gry, PA wracają do stanu początkowego, czyli liczby 6? Prawdopodobnie tak i można się tego domyśleć. Jednakże dobra instrukcja powinna na takie pytania dawać jednoznaczną odpowiedź.

„Na sygnale” to gra dla dwóch, trzech, lub czterech osób. Plansza jest niewielka, więc można ją rozłożyć praktycznie wszędzie - nie trzeba nawet stolika, równie dobrze sprawdza się twarda podkładka (np. książka formatu A4). Czas rozgrywki twórcy szacują na 30-60 minut i faktycznie, gra dłużej trwać raczej nie będzie. Pól na planszy jest zaledwie 30 i nawet przy niesprzyjających „wiatrach” (dobre karty przeciwnika, działalność karawanu) dotarcie do pacjenta i przetransportowanie go do przychodni nie powinno trwać dłużej niż trzy tury.

Granie w „Na sygnale” dostarcza przyjemności, ale nie jest to zajęcie specjalnie absorbujące, czy emocjonujące.


Wykonanie
Od strony graficznej: bez zarzutu. Plansza i karty są czarno-białe, opatrzone oszczędnymi, komiksowymi rysunkami, w pełni podporządkowanymi humorystycznemu aspektowi gry. Dobrze się na nie patrzy, jeszcze lepiej czyta się komentarze do nich.

Gorzej jeśli chodzi o trwałość: pudełko wykonano z cienkiej, podatnej na uszkodzenia tekturki. Plansza to właściwie złożona kartka, w żaden sposób nie usztywniona – łatwo ją zniszczyć, poza tym sama z siebie nie będzie idealnie przylegać do podłoża, należy przygotować coś, co jej w tym pomoże.

Najbardziej trwałe zdają się być żetony punktów akcji i karty, zabezpieczone zresztą opakowaniami.


Podsumowanie
Najmocniejszym punktem „Na sygnale” jest grafika i zabawne komentarze na kartach, a także przystępna cena. Najsłabszym - materiały, z których gra została wykonana i niedokładna instrukcja. Sama koncepcja gry i to jak się ona sprawdza w praktyce lokuje się gdzieś pomiędzy.

„Na sygnale” to doskonała gra na imprezę, dla osób, które nie lubią się angażować w tego typu rozrywkę na dłużej i dla miłośników nieco absurdalnego humoru. Nie polecam jej natomiast amatorom długiej, w pełni angażującej rozgrywki.

Ocena końcowa:
7/10

Na sygnale
towarzyska gra karciana
dla dwóch do czterech osób
powyżej 18 roku życia
czas rozgrywki: 15 - 45 minut
sugerowana cena detaliczna: 25,00 - 29,90 zł
premiera: czerwiec 2006
autorzy: Michał 'Puszon' Stachyra, Maciej 'Sqva' Zasowski oraz Agata Zasowska
ilustracje: Marcin 'Elwis' Gręźlikowski
wydawca: Kuźnia Gier

Lubię to

 Lubi to 0 osób
 Kliknij, by dołączyć

 Lubisz to!

Nivo

2008-09-16 23:13:44

| Odpowiedz

Altheriol

2008-09-17 11:47:56

| Odpowiedz

Arieen

2008-09-17 12:14:24

| Odpowiedz

Altheriol

2008-09-17 14:25:34

| Odpowiedz

_DŻOANA

2013-06-24 21:08:13

| Odpowiedz