Osobliwe połączenia cRPG i gier akcji w konwencji TPP nie pierwszy raz próbują korzystać z szyldu najpopularniejszego dzieła J. R. R. Tolkiena. Wojna na Północy jest jednak nielicznym przykładem projektu odważnego na tyle, by w trakcie kreowania linii fabularnej wykroczyć poza granice zarysowane przez Jacksona i jego wielokrotnie nagradzany film. Wojna ogarnęła przecież wiele różnych krain, docierając m. in. na mroźną północ. Plan śmierci i zniszczenia jest tam skrzętnie realizowany przez popleczników Saurona. Nie na długo.

Z południa nadciąga odsiecz pod postacią uniwersalnej, trzyosobowej drużyny. Skład jest dobrany tak, by każdy fan fantastyki odnalazł w grze to, co ulubione. Jest człowiek łowca, w przypadku którego „zaryzykuję” hipotezę, że wzorowany został na Aragornie. Następnie elficka czarodziejka, z typową dla swojego gatunku niewinną buźką, oraz waleczny krasnolud, którego zadanie zasadniczo polega na dostarczaniu pozostałym codziennej dawki gruboskórności. Główny wątek fabularny (ciężko mówić o pobocznych) jest prosty i przejrzysty. Aggendar, czarnoksiężnik zepsuty jeszcze bardziej niż Saruman, jest kreowany na głównego przeciwnika.

Paradoksalnie prosta opowieść rzuca bohaterami po północnych krainach w wyjątkowo chaotyczny sposób. Przyjdzie przemierzać im jaskinie, kopalnie, góry, polany, krainy nieumarłych, leże smoka, gigantycznego pająka i tak dalej, i tak dalej. Nie pomagają cut-scenki, dzielące grę na części. Z założenia powinny spełniać dwie funkcje: budować relacje pomiędzy bohaterami, a także wyjaśniać, po co pchają się w coraz ciemniejsze i brudniejsze jaskinie. W praktyce dialogi potraktowano po macoszemu i trudno oprzeć się wrażeniu, że twórcy nie łudzili się, co ma sprzedać grę. Nie historia, a licencja i akcja.

Akcji jest mnóstwo, bo poszczególne levele są tak naprawdę seriami mniejszych lub większych potyczek. Ich celem jest nabicie doświadczenia, dającego dostęp do nowych umiejętności czy dodatkowych punktów w statystykach. Niestety do momentu, w którym dana postać (zasadniczo dostęp mamy do jednej, a pozostałe kierowane są przez AI lub pozostałych graczy) zyska odpowiednio mocne gadżety, siekanie orków i goblinów jest wyjątkowo nużące. Przy niezbyt hojnym systemie autosave’ów, bywa to poważnym problemem. Można wręcz złośliwie zaznaczyć, że jest to główny powód przedłużania przygody przeciętnego gracza z Wojną na Północy. Siekanie plugawych sługusów Saurona (tudzież Aggendara) jest mimo wszystko satysfakcjonujące.

Chociaż absurdów spowodowanych durnowatym AI przeciwników jest sporo, to od czasów niebywałego sukcesu pierwszego Assassin’s Creed, gdzie przeciwnicy stali wokół gracza niczym panowie, oczekujący swojej porcji siły i męstwa Stevena Seagala, na takie rzeczy zwykłem przymykać oko. Budzą pusty śmiech i nie irytują. Inaczej jest, gdy hordzie orków włącza się tryb berserkera i zdają się spadać na głowę mojego krasnoluda szybciej, niż moi znajomi „lajkują” linki na facebooku. Gdy wrogów kupa i Herkules…

Pierwsze rendery i trailery prezentowały tolkienowską północ jako miejsce równie piękne, co drapieżne. Silnik graficzny niestety nie ma już takiej mocy. Władca wygląda dobrze, jak na standardy sprzed dwóch lat. Służy mu jedynie fakt, że na przestrzeni ostatnich nastu miesięcy, grafika nie starzeje się już w takim tempie jak niegdyś. A muzyka, jak w filmie — epicko, głośno i orkiestrowo. W ostatecznym rozrachunku stanowi najmocniejszy punkt gry.

Ocenę Wojny na Północy sprowadzić można do prostego rozrachunku. Jeżeli uznajecie się za fanów twórczości Tolkiena i/lub Jacksona, możecie śmiało sięgnąć po kolejną grę z uniwersum. Natomiast w wypadku, gdy szukacie dobrej gry akcji, sezon wydawniczy ruszył już pełną parą i jest w czym wybierać. Nie polecam, nie odradzam.

Ocena: 6/10


Produkty do recenzji dostarczyła firma Cenega Poland

Lubię to

 Lubi to 0 osób
 Kliknij, by dołączyć

 Lubisz to!

Altheriol

2012-03-07 11:34:45

| Odpowiedz